“ဘိုးဘိုးေတာင္းတဲ႔ဆု”

လြန္ခဲ႔တဲ႔ အပတ္ စေနေန႔၊ ႏို၀င္ဘာလ (၂၇) ရက္ေန႔က ကၽြန္မ ဘိုးဘုိုးနဲ႔ ဘြားဘြား (ကၽြန္မ ေဖေဖရဲ႕ အေမႏွင့္ အေဖ)တို႔ ရန္ကုန္မွ ဗုဒၶဂယာသို႔ ထြက္ခြာသြားၾက ပါတယ္။ ကၽြန္မ ဘိုးဘိုးရဲ႕ အသက္မွာ (၈၂)ႏွစ္ ျဖစ္ၿပီး ဘြားဘြားကေတာ႔ အသက္ (၈၀) ရွိပါၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ ဘိုးဘိုးနဲ႔ ဘြားဘြား တို႔ က်န္းမာေရး ေကာင္းတယ္ လို႔ ဆိုရပါမယ္။ ႀကီးႀကီးမားမား ဘာေရာဂါမွ မရွိပါဘူး။ ဘိုးဘိုးက တစ္ခါတစ္ရံ ေသြးေပါင္ တိုးတတ္တာ ေလးေတာ႔ ရွိပါတယ္။ ဘြားဘြားကေတာ႔ အသက္ႀကီးလို႔ ခါးနာတတ္တာက လြဲရင္ က်န္းမာပါတယ္။ ဘိုးဘိုးနဲ႔ ဘြားဘြား ဗုဒၶဂယာ သြားမယ္ဆိုေတာ႔ သူတို႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ကၽြန္မ အေဒၚအငယ္ (ကၽြန္မ ေဖေဖရဲ႕ ညီမ အငယ္ဆံုး) က အေဖာ္လိုက္သြားပါတယ္။ 

ဘိုးဘိုးတို႔ ရန္ကုန္က ထြက္သြားၿပီး ေနာက္ေန႔မွာ ရန္ကုန္အိမ္မွာ က်န္ခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ အေဒၚအလတ္ က ကၽြန္မဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး ဘိုးဘိုးတို႔နဲ႔ ဆက္သြယ္လို႔ ရမယ္႔ အိႏိၵယက မိုဘိုင္းဖုန္းနံပါတ္ကို လွမ္းေပးပါတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီး ဘိုးဘိုးတို႔ က်န္းမာေရးနဲ႔ အစစ အဆင္ေျပ၊ မေျပ ဆက္သြယ္ၿပီး ေမးရေအာင္လုိ႔ ေပါ႔ေလ။ ကၽြန္မလည္း ဘိုးဘိုးတို႔ဆီ ဖုန္းေခၚဖို႔ အိမ္နားကဆိုင္မွာ အိႏိၵယေခၚတဲ႔ဖုန္းကဒ္ သြား၀ယ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ရန္ကုန္ေခၚဖို႔ ဖုန္းကဒ္ ၀ယ္ရင္ တစ္ကဒ္ ကို S$ 10 ေပးရၿပီး မိနစ္(၃၀)ပဲ ေျပာရပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ ရန္ကုန္က လိုင္းဖုန္း ကို ေခၚရင္ေတာ္ေသး၊ ရန္ကုန္က မိုဘိုင္းဖုန္းကိုမ်ား ေခၚမိရင္ ရန္ကုန္ကဖုန္းလိုင္း မမိတာနဲ႔ပဲ ဘာမွ မေျပာရဘဲ ကဒ္ထဲက ေငြက ကုန္သြားပါတယ္။ အခု အိႏိၵယေခၚဖို႔ ကဒ္၀ယ္ေတာ႔ S$ 2 တန္ဖုန္းကဒ္က မိနစ္(၈၀)ေက်ာ္ရပါတယ္။ ေျပာရတာလည္း လိုင္းမမိတာတို႔ ဘာတို႔ မရွိပါဘူး။

ဒီေတာ႔ ကၽြန္မလည္း ဖုန္းကဒ္ ၀ယ္ၿပီး ဘုိးဘိုးတို႔ ဆီဆက္၊ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးပါတယ္။ အေဒၚ အငယ္က အစစ အဆင္ေျပေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ဘိုးဘိုးနဲ႔ ဘြားဘြားကလည္း ေနေကာင္းေၾကာင္း နဲ႔ စိတ္မပူဖို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မအေဒၚအငယ္က သူ႔ဆီက ကၽြန္မကို ဖုန္းေခၚရင္ ေစ်းႀကီးတယ္၊ ရူပီး ၂၀၀ ထည္႔လိုက္ ရင္ ျဖဳတ္ခနဲကုန္တယ္လို႔ ေျပာေတာ႔ ကၽြန္မကလည္း ေနာက္ရက္ေတြလည္း ကၽြန္မပဲ ဖုန္းေခၚမယ္လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ရက္ေတြလည္း ကၽြန္မ ဘိုးဘိုးတို႔ဆီ ဖုန္းေခၚျဖစ္ပါတယ္။ အစစ အဆင္ေျပ ေၾကာင္း၊ ဘုရားဖူးတစ္ဖြဲ႕လံုးမွာ ဘိုးဘိုးနဲ႔ ဘြားဘြားက အသက္ အႀကီးဆံုးေတြမို႔ တစ္ဖြဲ႕လံုးက ၀ိုင္း၀န္း ေစာင့္ေရွာက္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း အလြန္၀မ္းသာမိ ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေတာ္မူခဲ႔၊ သီတင္းသံုးေတာ္မူခဲ႔တဲ႔ ေဒသဆိုေတာ႔ တကယ္႔ အထြဋ္အျမတ္ ေဒသပါပဲ။ ကၽြန္မကေတာ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္း တစ္ေခါက္ေတာ႔ ေရာက္သင့္တယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ 

ၿပီးခဲ႔တဲ႔ ဗုဒၶဟူးေန႔ညမွာေတာ႔ ကၽြန္မဆီကို ကၽြန္မအေဒၚအငယ္ဆီက ဖုန္း၀င္လာပါတယ္။ ကၽြန္မ ကိုင္ေတာ႔ ျပန္က်သြားပါတယ္။ ကၽြန္မ သူတို႔ဆီျပန္ေခၚပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ ေခၚမရပါဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႔ ၾကာသပေတး ေန႔လည္း ထပ္ေခၚပါတယ္။ မရပါဘူး။ မေန႔က ေသာၾကာေန႔မွပဲ ကၽြန္မဖုန္းေခၚလို႔ ရသြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ဖုန္းေခၚလို႔ မရေၾကာင္းေျပာေတာ႔ ကၽြန္မအေဒၚ အငယ္က သူတို႔ ဘုရားဖူးအဖြဲ႕ နီေပါႏိုင္ငံ ဘက္ေရာက္ေနလို႔ အိႏိၵယဖုန္းက မမိေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဗုဒၶဟူးေန႔ညက ဘိုးဘိုးက ကၽြန္မနဲ႔ ဖုန္းေျပာခ်င္လို႔ ေခၚတာျဖစ္ၿပီး လိုင္းမမိတာေၾကာင့္ ျပန္က်သြားေၾကာင္းပါ ဆက္ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မ လည္း ဘိုးဘိုးက ကၽြန္မကို ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ လို႔ေမးပါတယ္။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မအေဒၚက ဆက္ေျပာျပ ပါတယ္။ ဘိုးဘိုးတို႔ ဘုရားဖူး သြားရင္း ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္မစံမီ ေရၾကည္ေတာ္ သုံးေဆာင္ေတာ္မူတဲ႔ ေနရာက ဘုရားကို ေရာက္ပါတယ္တဲ႔။ အဲဒီမွာ ဘိုးဘိုးတို႔ ဘုရားဖူးအဖြဲ႕ လမ္းညႊန္ရဲ႕ ေျပာျပခ်က္ အရ အဲဒီ ဘုရားမွာ လိုရာဆုတစ္ခုတည္းကို ေတာင္းရင္ ျပည္႔ပါသတဲ႔ေလ။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ဘိုးဘိုးက ကၽြန္မ အလုပ္လိုခ်င္ေနမွန္း သိလို႔ ကၽြန္မအလုပ္ရပါေစ ဆိုတဲ႔ တစ္ခုတည္းေသာဆုကို ေတာင္းခဲ႔ပါတယ္ တဲ႔။ ကၽြန္မကို အဲဒီ႔အေၾကာင္းေျပာခ်င္လို႔ ဖုန္းေခၚတာပါတဲ႔ေလ။
 
ကၽြန္မေလ ၀မ္းသာ၊ ၀မ္းနည္းနဲ႔ မ်က္ရည္ေတာင္ က်ရပါတယ္။ ကၽြန္မက ငယ္ငယ္ကတည္းက ေျမးဦးမို႔ ဘိုးဘိုး၊ ဘြားဘြား၊ အေဒၚေတြ ဆီမွာ ေနၿပီး ဘိုးဘိုးဘြားဘြားတို႔ရဲ႕ ေစာင့္ေရွာက္မႈ ေအာက္မွာ ႀကီးျပင္းခဲ႔သူ ပါ။ အဘိုးအဘြားနဲ႔ ေနတဲ႔ ေျမးဆိုေတာ႔ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ေလး ကေလးဆိုး ဆိုးခဲ႔ ပါတယ္။ အလိုမက်တိုင္း စိတ္ဆိုး၊ စိတ္ေကာက္နဲ႔ ေနခဲ႔တာပါ။ အဲဒီ အက်င့္က ခုထိေတာင္ မေပ်ာက္ခ်င္ ပါဘူး။ စာေရးဆရာကုိ လည္း မၾကာခဏ စိတ္ေကာက္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ဘြားဘြားက အလြန္ေအးပါတယ္။ ကၽြန္မကို ဆူလည္း ဆူခဲ ပါတယ္။ ဘိုးဘိုးကေတာ႔ သူ႔မ်က္စိထဲ မေတြ႕ရင္ ကၽြန္မကို မၾကာခဏ ဆူပါတယ္။ တစ္ခါတေလ ဘိုးဘိုးနဲ႔ ကၽြန္မ စိတ္သေဘာထားခ်င္း မတိုက္ဆိုင္လို႔  ကၽြန္မကုိဆူရင္ ဘိုးဘိုး ကၽြန္မကို မခ်စ္ဘူးလို႔ေတာင္ ထင္ခဲ႔ ပါတယ္။ ခုေတာ႔  ဘိုးဘိုးအေပၚ အထင္လြဲခဲ႔တာေတြကို ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။

တကယ္ဆို ဘိုးဘိုးမွာ တျခားေတာင္းစရာ ဆုေတြ အမ်ားႀကီး ရွိမွာပါ။ ဥပမာ - တရားထူးတရားျမတ္ရ ရလို၏ တို႔၊ နိဗၺာန္သို႔ မ်က္ေမွာက္ျပဳရပါလို၏ တို႔လိုေပါ႔။ ဘိုးဘိုး တို႔ အသက္အရြယ္ အရ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးကို ေနာက္တစ္ေခါက္သြားဖို႔ မလြယ္ေတာ႔ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ဆု ေတာင္းဖို႔လည္း မျဖစ္ႏုိင္ေတာ႔ပါဘူး။ ဒါကို ဘိုးဘိုးက ဘိုးဘိုးအတြက္ဆုကို မေတာင္းဘဲ ကၽြန္မအတြက္ ဆုေတာင္းေပးခဲ႔တယ္ ဆိုေတာ႔ ကၽြန္မ၀မ္းသာ၊ ၀မ္းနည္း ျဖစ္ရတာေပါ႔ရွင္။ ၀မ္းသာတာက ကၽြန္မကို ဘိုးဘိုး အလြန္ခ်စ္မွန္း သိလုိက္ရလို႔ပါ။ ၀မ္းနည္းတာ က အရင္က ဘိုးဘိုးရဲ႕ေမတၱာကို နားမလည္ဘဲ ကၽြန္မစိတ္ အလိုမက်တိုင္း စိတ္ဆိုး၊ စိတ္ေကာက္ၿပီး ဆိုးခဲ႔ တာေတြ အတြက္ပါ။

အလုပ္အရမ္းလုပ္ခ်င္ၿပီး အလုပ္မရတဲ႔ ကၽြန္မ တစ္ခါတေလ တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ညစ္ေနတတ္ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မမွာ ကၽြန္မကိုအလြန္ခ်စ္တဲ႔ ခင္ပြန္းသည္ စာေရးဆရာရွိတယ္။ ကၽြန္မ ကို ၀ိုင္းခ်စ္ေနၾကတဲ႔ ကၽြန္မ ရဲ႕ ဘိုးဘိုး၊ ဘြားဘြား၊ ေမေမ၊ ေဖေဖ၊ အေဒၚေတြ၊ ဦးေလးေတြ ရွိတယ္။ ခုေတာ႔ ကၽြန္မဘ၀ဟာ ေတာ္ေတာ္ ျပည္႔စံုပါလားလို႔ ခံစားမိလာပါတယ္။ ကၽြန္မမွာ ေႏြးေထြးလံုၿခံဳတဲ႔ မိသားစုေလး ရွိေနတယ္ေလ။ ကၽြန္မမွာ ဘာပူပင္စရာမ်ား ရွိဦးမွာလဲေနာ္။ ကၽြန္မ ဘိုးဘိုးေတာင္းခဲ႔တဲ႔ ဆုလည္း ေသခ်ာေပါက္ ျပည္႔၀ လိမ္႔မယ္လို႔ ကၽြန္မ ယံုၾကည္ေနမိပါတယ္ရွင္။

ပါရမီျဖည္႔ဖက္ေလး

၁၄း၁၀ နာရီ

၄.၁၂.၂၀၁၀