“စတီးခ်ိဳင့္ႏွင့္အတူ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ႔ရေသာ ငယ္ဘ၀”

ကၽြန္မ ငါးတန္းႏွစ္မွာ ေတာင္ညြန္႔(၃) (အ.ထ.က - ၃၊ မဂၤလာေတာင္ညြန္႔) ကို စတက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းက မိန္းကေလးေက်ာင္းပါ။ ငါးတန္းမွာ ေက်ာင္းသူသစ္မို႔ ကၽြန္မမွာ သူငယ္ခ်င္း မရွိပါဘူး။ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း ေယာင္လည္လည္နဲ႔ေပါ႔။

အဲဒီႏွစ္က သိပၸံဆရာမက သူ႕အခ်ိန္ ေရာက္တိုင္း အတန္းထဲမွာ မသင္ဘဲ၊ ကၽြန္မတို႔ ငါးတန္းေဆာင္ ေထာင့္က ေလွကားတစ္ဆစ္ခ်ိဳးမွာ သင္ပါတယ္။ အဲဒီဆရာမ အခ်ိန္က ေက်ာင္းမဆင္းမီ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္။ အဲဒီလို ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ဆို ကၽြန္မတို႔ ေလွခါးထစ္ေတြဆီ သြားကတည္းက  လြယ္အိတ္ေတြ၊ ထမင္းဗူးေတြ အားလံုး တစ္ပါတည္း ယူသြားရတယ္။ ေက်ာင္းလႊတ္တာနဲ႔ အဲဒီေလွကားကေန တစ္ခါတည္း ေက်ာင္းတန္း ဆင္းရံုပဲ။ ကၽြန္မတို႔ ငါးတန္းမွာ (A) ခန္းကေန (G)ခန္း အထိရွိတယ္။ A,B,C,D အခန္းေတြက ေက်ာင္းသူ ေဟာင္းေတြ ထားၿပီး၊ E,F,G အခန္းေတြက ကၽြန္မလို ေက်ာင္းသူသစ္ ေတြကိုထားတယ္။

ကၽြန္မတို႔ ငါးတန္းေဆာင္မွာ ေလွခါးႏွစ္ဖက္ရွိတယ္။ ငါးတန္း(A) က သူ႔ဘာသာ အေဆာင္ အေသးေလး သတ္သတ္ ဆိုေတာ႔ (A) ခန္းကလူေတြက သူ႔တို႔ေလွကားကေန သီးသန္႔ဆင္းတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အေဆာင္ အႀကီးမွာက (B)ခန္းကေန (G) ခန္းအထိရွိတယ္။ အဲဒီမွာ (B)ခန္းကေန (D)ခန္း အထိက တစ္ဖက္ ေလွကား က ဆင္းရၿပီး၊ (E)ခန္းကေန (G)ခန္းက တစ္ျခားတစ္ဖက္ ေလွကားက ဆင္းရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကို သိပၸံဆရာမ စာသင္တဲ႔ ေလွကားက (B,C,D) အခန္းေတြ ဆင္းရတဲ႔ ေလွကား။ အဲဒီမွာ ေရွ႕ဆံုးအခန္း B က လူေတြကစၿပီး တန္းစီ ၿပီး တစ္တန္းခ်င္းစီ ဆင္းရတယ္။ တကယ္ဆို ကၽြန္မတို႔ အတန္းက ေက်ာင္းသူသစ္ေတြ ထားတဲ႔ ဘက္ ေလွကားက ဆင္းရမွာပါ။ ဒါေပမဲ႔ ဆရာမက ေက်ာင္းသူေဟာင္းေတြ ဆင္းတဲ႔ ေလွကားမွာ စာသင္ေတာ႔ အဲဒီလိုေန႔ဆို အဲဒီေလွကားကပဲ ဆင္းရတယ္။ အဲဒီေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ အတန္း အဲဒီေလွကားမွာ စာသင္တဲ႔ ေန႔မ်ိဳးဆို ကၽြန္မတို႔ အတန္းက (B) ခန္းရဲ႕ ေရွ႕ ၊ ေရွ႕ဆံုးက ဆင္းရတယ္။

အဲဒီလို ဆင္းတဲ႔အခါ (B) ခန္းက ေက်ာင္းသူေတြက ေအးေအးလူလူ တန္းစီဆင္းသေလာက္၊ (C) ခန္းက လူေတြက ေက်ာ္တက္ၿပီး၊ လုယက္ဆင္းတတ္တယ္။ အဲဒီထဲမွာ အဆိုးဆံုးက ကတံုး ဆံပင္ေပါက္နဲ႔  မ်က္ေပါက္က်ဥ္က်ဥ္း၊ ပိန္ကပ္ကပ္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္။ အၿမဲတမ္းေရွ႕က လူေတြကို တိုးေ၀ွ႕ၿပီး လုဆင္းတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ အတန္းကိုလည္း ေက်ာင္းသူသစ္ေတြ လည္းျဖစ္၊ ကုိယ္ဆင္းရမယ္႔ ေလွကားက မဆင္းဘဲ သူတို႔ဘက္က လာဆင္းေတာ႔ ေက်ာင္းဆင္းရတာ ပိုေနာက္က်လို႔ မၾကည္သလို နဲ႔ေပါ႕။ အဲဒီ ေကာင္မေလးကို ကၽြန္မ အျမင္ ကတ္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔။ တိုးရင္းေ၀ွ႔ရင္း ကၽြန္မနဲ႔လည္း ရန္ျဖစ္ၾကေသးတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းကေတာ႔ ဒီပိန္ကပ္ကပ္ ေကာင္မေလးဟာ ကၽြန္မရဲ႔႕အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာ လိမ္႔မယ္လို ကၽြန္မ ဘယ္ထင္ပါ႔မလဲရွင္။

ကၽြန္မ ငါးတန္းတုန္းက အိမ္က ထမင္းဗူးကုိ ပလတ္စတစ္ ထမင္းဗူးေလးေတြနဲ႔ ထည္႔ေပးပါတယ္။ အဲဒီ ကာလမွာ စတီးခ်ိဳင့္ ကိုင္တာ ေခတ္စားစျပဳေနပါၿပီ။ ကၽြန္မလည္း စတီးခ်ိဳင့္ကိုင္ခ်င္တယ္လို႔ အိမ္မွာ ပူဆာၿပီး တစ္ရက္ေတာ႔ ကၽြန္မ အေဒၚအႀကီးရဲ႕ Zebra သံုးဆင့္ခ်ိဳင့္ႀကီးနဲ႔ ေက်ာင္းကို ထမင္း ထည္႔လာပါတယ္။ ျခင္းေတာင္ေလးနဲ႔ ထည္႔ယူခဲ႔တာပါ။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆို ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာေနတဲ႔ အစ္မ၊ ဘိုးဘိုးရဲ႕တူမ တစ္ေယာက္က အၿမဲ လာႀကိဳပါတယ္။

အဲဒီေန႔ကေတာ႔ ကၽြန္မ အဲဒီအစ္မကို အရင္မရွာဘဲ သူမ်ားေတြ ေရခဲေခ်ာင္းလွည္႔ေနတဲ႔ ဆီ ေရာက္သြား ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က တစ္ခါလွည္႔ရင္ ေလးငါးဆယ္ေခ်ာင္းအထိ ရသြားၾကတယ္။ ကၽြန္မလည္း လွည္႕ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ေရခဲေခ်ာင္း၀င္လွည္႔ ပါေလေရာ။ ပထမတစ္ခါလွည္႔ တစ္ေခ်ာင္းပဲရတယ္။ စိတ္က မေက်နပ္ေတာ႔ ထပ္လွည္႔ ထပ္လွည္႔နဲ႔ ေရခဲေခ်ာင္းဆီ အာရံုေရာက္ေနတာ၊ ရွိသမွ် မုန္႔ဖုိးေလး ကုန္လို႔ ေရခဲေခ်ာင္းေလးေတြ ကိုင္ၿပီးေဘးကိုလည္း ၾကည္႕လိုက္ေရာ ကၽြန္မေဘးမွာ ခ်ထားတဲ႔ ျခင္းေထာင္းထဲမွာ စတီးခ်ိဳင့္ေလး မရွိေတာ႔ဘူးရွင့္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မကို လိုက္ရွာေနတဲ႔ အိမ္ကအစ္မလည္း ကၽြန္မေဘး ေရာက္လာပါတယ္။ ဒီေတာ႔မွ ကၽြန္မေရခဲေခ်ာင္းေလးေတြ ကိုင္ၿပီး ငိုေတာ႔တာေပါ႔ရွင္။ အိမ္ေရာက္ရင္ ရိုက္ခံရမွာလည္း ေၾကာက္တာကိုး။ ကၽြန္မငိုေနတာကို အဂၤလိပ္စာ ဆရာမက ေတြ႕သြားၿပီး အက်ိဳး အေၾကာင္း လာေမးပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဆရာမလည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေက်ာင္းျပင္ပမွာ ေပ်ာက္သြားတာ ကိုး။ အိမ္ေရာက္ေတာ႔ လာႀကိဳတဲ႔ အစ္မက ကၽြန္မဘိုးဘိုးတို႔ကို ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္ေျပာျပပါတယ္။ ေရခဲေခ်ာင္း ငမ္းရင္း စတီးခ်ိဳင့္ ပါသြားတာကိုေပါ႔။ ကၽြန္မအိမ္က လူႀကီးေတြက တစ္ေယာက္မွ ကၽြန္မကို မဆူၾကပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ေနာက္ေန႔ကစၿပီး ကၽြန္မ ပလတ္စတစ္ ထမင္းဗူးေလးနဲ႔ ျပန္ျဖစ္သြားပါတယ္ရွင္။ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္က အဲဒီလိုလည္း အစားငမ္းခဲ႔ဖူးပါတယ္။                   ။

ပါရမီျဖည္႔ဖက္ေလး

၁၅း၃၀ နာရီ

၁၃.၁၂.၂၀၁၀