“ဘယ္ရႏိုင္ေတာ႔မလဲ ငယ္ဘ၀ေတြ”

ကၽြန္မရဲ႕မဂၤလာေဆာင္ကို သူငယ္ခ်င္းလာတုန္းက အမွတ္တရရိုက္ထားတဲ႕ပံု

၁၉၉၅-၁၉၉၆ ေျခာက္တန္းႏွစ္ေရာက္ေတာ႔ အတန္းေတြ ျပန္ခြဲတယ္။ ေက်ာင္းသူအသစ္၊ အေဟာင္း အားလံုး ငါးတန္း စာေမးပြဲႀကီး ရမွတ္ေတြနဲ႔ ျပန္စီတယ္။  အဲဒီမွာ ကၽြန္မရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းေလးေတြနဲ႔ ဆံုခြင့္ရတယ္။ တစ္ေယာက္က ၀၀ကစ္ကစ္၊ ပါးေဖာင္းေဖာင္း၊ ဆံပင္ ကုတ္၀ဲေလးနဲ႔ 'ဇင္ဇင္'။ ေနာက္ တစ္ေယာက္က ငါးတန္းႏွစ္မွာ ေက်ာင္းဆင္းရင္ လုလုဆင္းလို႔  ကၽြန္မနဲ႔ ရန္ျဖစ္ခဲ႔ရတဲ႔ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္၊ မ်က္ေပါက္ က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႔ 'သြယ္ေလး'၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က မ်က္မွန္ ပုလင္းဖင္ႀကီး တပ္ထားတဲ႔ ပိန္ကပ္ကပ္နဲ႔  'ၿငိမ္း'၊ ေနာက္ဆံုး တစ္ေယာက္က ဆံပင္ အိအိေပ်ာ႔ေပ်ာ႔ ကုတ္ကုတ္ ေလး၊ အသားညိဳညိဳ နဲ႔ အိပဲ႔အိပဲ႔ေလး လမ္းေလွ်ာက္တတ္တဲ႔ 'နန္း'။ ကၽြန္မတို႔ ငါးေယာက္ ခင္သြားေတာ႔ အတန္းထဲမွာ အတူတူ ထိုင္ၾကတယ္။ အရမ္းလည္း ေသာင္းက်န္းတယ္။ တစ္ခါကလည္း ဆရာမမ်ား ရံုးခန္းေဘးက စတိုခန္းထဲ ၀င္ေဆာ႔ၾကတာ၊ PT ဆရာမက မသိဘဲ အျပင္က ဂ်က္ခ်သြားလို႔ ပိတ္မိေနခဲ႔ ၾကေသးတယ္။

အဲဒီႏွစ္မွာ သိပၸံသင္တဲ႔ ဆရာမကလည္း ငါးတန္းက ဆရာမလိုပါပဲ။ သူ႔အခ်ိန္ဆို ေလွကားမွာ သင္ပါတယ္။ အဲဒီ ဆရာမက်ေတာ႔ အရိုက္လည္း ၾကမ္းတယ္။ ကၽြန္မတို႔က ေလွခါးထစ္ေတြမွာ တန္းစီထုိင္၊ ဆရာမက ကၽြန္မတို႔ ထ္ိုင္ေနရာ ေလွခါးထစ္မ်ားရဲ႕ အဆံုး ေလွခါး တစ္ဆစ္ခ်ိဳးရွိ ျပင္ညီမွာ ထိုင္တယ္။ ေလွခါးထစ္ေတြ ဆိုေတာ႔ ဆရာမ ထိုင္ေနရာက ၾကည္႕ရင္ ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းသူ အားလံုးရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကို ျမင္ရတယ္။ ဆရာမက အရိုက္ၾကမ္းတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာက ဘယ္ေတာ႔မွ ရယ္ေလ႔ မရွိဘူး။ အၿမဲ တည္တည္ႀကီးနဲ႔ ဆိုေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ အားလံုး ေၾကာက္ၾကတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ အတန္းကို သူ၀င္ရတဲ႔ အခ်ိန္က မ်ားေသာ အားျဖင့္ မုန္႕စားဆင္းၿပီး ျပန္တက္တဲ႔ အခ်ိန္။ ေျပာရရင္ ဗိုက္ကားၿပီး ငိုက္လို႔ ေကာင္းတဲ႔ အခ်ိန္ေပါ႔။ ၿပီးေတာ႔ စားလက္စ မုန္႔ေလးေတြ တစ္၀က္ တစ္ပ်က္ က်န္တဲ႔အခ်ိန္ေပါ႔။ ဆရာမက သူ႔အခ်ိန္မွာ မုန္႔စားတာ လံုး၀ မႀကိဳက္သလို၊ အိပ္ငိုက္ တာလည္း မႀကိဳက္ပါဘူး။ စာလည္း တအားေမးပါတယ္။ တစ္ခါတေလ ကၽြန္မတို႔ စားလက္စ မုန္႔ေလး ပါးစပ္ထဲ က်န္လို႔ ၀ါးေနရင္ ႏြားမေတြ စားျမံဳ႕ျပန္ေနတယ္ဆိုၿပီး ႀကိမ္နဲ႔ ေဆာ္ပါတယ္။ ထိုင္ထ လုပ္ခိုင္းပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ လည္း သူ႔အခ်ိန္ဆို ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ မငိုက္ရဲပါဘူး။ သူက ေအာက္ကေန ကၽြန္မတို႔ ထိုင္ေနတဲ႔ ေလွခါးထစ္ ေတြဆီ ၾကည္႔လိုက္တာနဲ႔ ဘယ္သူ ပါးစပ္လႈပ္တယ္၊ ဘယ္သူ အိပ္ငိုက္ေနတယ္ ဆိုတာ တန္းျမင္ရတာကိုး။ စာဆိုရင္လည္း ဘယ္သူ၀ါးခ်ေနတယ္ ဆိုတာ သူက တန္းျမင္ေန ရတယ္ေလ။ စာ၀ါးခ်တယ္ ထင္ရင္ တစ္ေယာက္ခ်င္း ထဆိုခိုင္းတတ္ ပါေသးတယ္။ အဲဒီ ဆရာမ မ်က္ႏွာမ်ား ခုထိ ျမင္ေနပါေသးတယ္။ တကယ္ကို အၿပံဳးအရယ္ မရွိတဲ႔ ဆရာမ ပါပဲ။

ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းက မိန္းကေလးေက်ာင္းဆိုေတာ႔ အခ်စ္ေတာ္ဖြဲ႕တဲ႔ အေလ႔အထရွိတယ္။ အတန္းႀကီး မွာတက္ေနသူေတြက အတန္းငယ္မွာရွိတဲ႔ ခ်စ္စရာ ေကာင္မေလးေတြကို ခ်စ္လို႔ပါ၊ မမကို ျပန္ခ်စ္မလား ဆိုၿပီး အခ်စ္ေတာ္ ဖြဲ႕တာပါ။ တစ္ခါတေလ အတန္းငယ္ေတြကလည္း အတန္းႀကီး ေတြကို စၿပီး အခ်စ္ေတာ္ဖြဲ႕ တာလည္း ရွိပါတယ္။ အခ်စ္ေတာ္ အဖြဲ႕ခံရတဲ႔သူက ျပန္ခ်စ္လို႔ အခ်စ္ေတာ္ ျဖစ္သြားရင္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စာေတြေပးၾက၊ ပို႔စကတ္ေတြ ေပးၾက၊ မုန္႔စားဆင္းရင္ တစ္ေနရာမွာ တူတူထိုင္ၿပီး မုန္႔တူတူစားၾက၊ စကားေတြ ေျပာၾကတာေပါ႔ေလ။ ကၽြန္မတို႔ ငါးေယာက္ ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အခ်စ္ေတာ္စာ လာေပးလို႔ ကေတာ႔ တစ္ဖြဲ႕လံုးအားရေအာင္ ၀ိုင္းဖတ္ၾကတာပါပဲ။

ေနာက္ႏွစ္ ခုႏွစ္တန္းႏွစ္ ေရာက္ေတာ႔လည္း အတန္းမခြဲေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ ငါးေယာက္ အတူတူ မခြဲျဖစ္ၾက ဘူးေပါ႔။ ခုႏွစ္တန္းႏွစ္မွာေတာ႔ ကိုယ္႔အခန္းထဲကလူေတြတင္ မဟုတ္ဘဲ တျခားအခန္းက လူေတြနဲ႔ပါ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ႔ ဆရာမ မလာတဲ႔အခ်ိန္ဆို အတန္းထဲမွာ မေနၾကေတာ႔ ဘဲ ေကာ္ရစ္ဒါ မွာ ထြက္ၿပီး ေဆာ႔ၾကလို႔ပါ။ အဲဒီလို ထြက္ေဆာ႔ ၾကရင္း တျခားအခန္းက ေက်ာင္းသူ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ခဲ႔ရပါတယ္။

 အဲဒီထဲမွာ ဆံပင္ေကာက္ေကြးေကြး၊ အသားျဖဴျဖဴ၊ မ်က္ႏွာ ခ်ိဳခ်ဳိနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ နဲ႔လည္း ခင္မင္ခြင့္ ရခဲ႔ပါတယ္။ သူက စာလည္းေတာ္ၿပီး စာမတို တတ္သူပါ။ တခ်ိဳ႕ ကၽြန္မမိဘမ်ားနဲ႔ မိဘခ်င္း လည္းရင္းႏွီး၊ ကၽြန္မနဲ႔လည္း ခင္မင္ရင္းစြဲရွိေနတာေတာင္ စာနဲ႔ ပတ္သက္ လာရင္ သမုဒၵရာေရ သူ တစ္ေယာက္တည္း ေသာက္လို႔ကုန္မယ္႔အတုိင္း တြန္႔တိုတတ္တဲ႔ စာတိုေတြလည္း ရွိတယ္ေလ။ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းကေတာ႔ စာေတာ္သေလာက္ စာမတိုပါဘူး။ သူ႔စာအုပ္ ငွားရမွာလည္း ၀န္မေလး တတ္ပါဘူး။ စိတ္ရင္းလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကိုလည္း အခန္းမတူေပမယ္႔ ခင္ခင္မင္မင္နဲ႔ တရင္းတႏီွးကို ေဖာ္ေဖာ္ ေရြေရြ ေပါင္းပါတယ္။ ဆယ္တန္း ေအာင္တဲ႔အထိ အခန္းမတူေတာ႔ ကၽြန္မနဲ႔ အတူသြား၊ အတူလာ တြဲျဖစ္ခဲ႔တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဆယ္တန္း ေအာင္လို႔  တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မေတြ႕ၾကေတာ႔တဲ႔အခါ သူလည္း ကၽြန္မကိုေမ႔သြားၿပီလို႔ ကၽြန္မ ထင္ထားခဲ႔တာပါ။ တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ခန္းတည္း တက္ၿပီး တရင္းတႏွီး ရွိခဲ႔တာေတာင္ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ေလးငါး ေျခာက္ႏွစ္ၾကာလို႔ ျပန္ေတြ႕တဲ႔အခါ လံုး၀ မမွတ္မိေတာ႔ သလုိ၊ ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ ၾကတာေတြ ရွိတယ္ေလ။

ဒါေပမဲ႔ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းကေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ကို မေမ႔ပါဘူး။ ဆယ္ႏွစ္နီးပါး ၾကာသြားတာေတာင္ ကၽြန္မတို႔ နာမည္ေတြကိုပါ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ဒါကို ကၽြန္မတို႔ မဂၤလာဧည္႔ခံပြဲ က်င္းပခါနီးမွ သိလိုက္ရတာပါ။ ကၽြန္မရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ႔ 'ၿငိမ္း' နဲ႔ အဲဒီသူငယ္ခ်င္း တစ္ေနရာမွာ ျပန္ဆံုမိရာက ကၽြန္မ မဂၤလာေဆာင္ေတာ႔မွာ သူသိသြားေတာ႔ သူ႔ကို ဖိတ္ဖို႔ေမ႔မွာ၊ က်န္ခဲ႔မွာ စိုးလို႔ ဆိုၿပီး အထပ္ထပ္ မွာလိုက္ပါတယ္။ မဂၤလာပြဲရက္ မွာလည္း ကၽြန္မ မဂၤလာေဆာင္ကို သူတက္ေရာက္ လာခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႕ သူက ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ေက်ာင္းမွာ ခင္ခဲ႔တုန္းကလို ေက်ာင္းသူ ေကာင္မေလး မဟုတ္ေတာ႔ဘဲ အဆိုေတာ္၊ သရုပ္ေဆာင္၊ ဆရာ၀န္မႀကီး ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သူ႕နာမည္က 'ခ်စ္သုေ၀' ပါရွင္။ ကၽြန္မ ၀မ္းသာၾကည္ႏူး မိ ပါတယ္။ နာမည္ႀကီးေနတဲ႔ အဆိုေတာ္၊ သရုပ္ေဆာင္ တစ္ေယာက္ ကၽြန္မ မဂၤလာေဆာင္ကို လာလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏွစ္ေတြၾကာတာေတာင္ ကၽြန္မ နာမည္ကို မေမ႔ဘဲ အမွတ္တရ ရွိေနခဲ႔တဲ႔၊ အၿမဲတမ္း လိုလို ခင္မင္ ေဖာ္ေရြတတ္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ကၽြန္မ မဂၤလာေဆာင္ကို ေရာက္လာလို႔ပါပဲရွင္။ ကၽြန္မရဲ႕ မဂၤလာေဆာင္ကို ခ်စ္သုေ၀နဲ႔အတူ  အခု ကၽြန္မေျပာျပေနတဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ ရယ္ ၊ အထက္တန္း ေရာက္မွ ခင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြရယ္ အကုန္လံုးလာခဲ႔ၾက ပါတယ္။

ျပန္စဥ္းစားၾကည္႔ေတာ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ ျပန္ဆံုဖို႔ ခက္လာတဲ႔အတြက္ အေၾကာင္း ကိစၥ ႀကီးႀကီးမားမား တစ္ခု ရွိမွသာ ျပန္ဆံုႏိုင္ပါလားလို႔ ကၽြန္မ သိလိုက္ရပါေတာ႔တယ္။ သူတို႔နဲ႔ ဆံုခဲ႔ရတဲ႔ ငယ္ဘ၀ ေလးေတြ ကေတာ႔ ကၽြန္မအေနနဲ႔ ျပန္ၿပီးလိုခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ဘယ္ရႏိုင္ ပါေတာ႔မလဲရွင္။          ။

ပါရမီျဖည္႕ဖက္ေလး

၂၂း၁၉ နာရီ

၁၄.၁၂.၂၀၁၀