“ေစ်း၀ယ္ရတာ ေက်နပ္စရာ”

ဒီေန႔ေတာ႔ စာေရးဆရာ အလုပ္နားရတဲ႔ ရွားရွားပါးပါး စေနေန႔ ေလးေလ။ ပံုမွန္ရက္ေတြဆို သူ႕ခမ်ာ အလုပ္ သြားဖို႔ နံနက္ ငါးနာရီခြဲဆို အိပ္ရာက ထရပါၿပီ။ ကၽြန္မ မွာလည္း အိပ္ယာကထၿပီး စာေရးဆရာ နံနက္စာ စားဖို႔ ထမင္းေၾကာ္၊ ေခါက္ဆြဲသုပ္၊ ေကာ္ဖီနဲ႔ မုန္႔ စတာေတြကို တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ျပင္ဆင္ေပးရပါတယ္။ ေန႔လယ္စာ ထမင္းဘူးလည္း ျပင္ေပးရပါတယ္။ စာေရးဆရာက ရံုးမွာ ထမင္း ၀ယ္စားေလ႔ မရွိပါဘူး။ သူက တရုတ္ဆိုင္ေတြက ၀ယ္စားရတာ မႀကိဳက္ပါဘူး။ အရင္ကတည္းက လည္း ျပင္ပအစားအစာ စားေလ႔ မရွိပါဘူး။ အိမ္ထမင္း အိမ္ဟင္းကိုသာ ခံုခံုမင္မင္ စားေလ႔ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ႔ ငယ္စဥ္ကတည္းက လမ္းမွာ ေတြ႕ရာမုန္႔၊ ေတြ႕ရာ အစားအစာ စားရတာကို အလြန္ သေဘာက်ပါတယ္။ ဒီေန႔ သူ အလုပ္ မသြားဘူး ဆိုေတာ႔ ထမင္းဘူးေရာ၊ နံနက္စာပါ ျပင္ေပးစရာ မလိုဘူးေပါ႔။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မလည္း ေနျမင့္တဲ႔ အထိ အားရေအာင္ အိပ္ပါေတာ႔တယ္။

အိပ္ရာက ထၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ အိမ္နားက ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ နံနက္စာ သြားစားၾကပါတယ္။ စားၿပီးေတာ႔ ေစ်းသြား၀ယ္မယ္ေပါ႔။ SHENG SIONG ေရာက္ေတာ႔ ဘာခ်က္ရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစား ပါတယ္။ ဒီေန႔ အလုပ္နားရက္ ျဖစ္ေတာ႔ ေၾကးအိုးလုပ္စားဖို႔ ႀကံရြယ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မလည္း ၀က္သား၊ ၀က္အူခ်ိဳ၊ မုန္ညင္းစိမ္း စတာေတြနဲ႔ ေနာက္ရက္အတြက္ ဟင္းခ်က္ စရာေလးေတြ ၀ယ္ပါတယ္။ စာေရးဆရာကလည္း ျခင္းေတာင္းေလးဆြဲၿပီး ေနာက္က လိုက္ပါတယ္။ အိမ္အတြက္ အျခား လိုအပ္တာ ေလးေတြ ၀ယ္ရေအာင္ လိုက္ၾကည္႔ေတာ႔ ဟင္းပန္းကန္ေလးေတြ ေတြ႕တာနဲ႔ ခ်စ္စရာေလးေတြမို႔ ကၽြန္မလည္း စိမ္ေျပနေျပ ေရြးပါေတာ႔တယ္။ ကၽြန္မက အက်င့္ တစ္ခုရွိပါတယ္။ ေစ်း၀ယ္ရင္ ပစၥည္းေရြးတာ အရမ္းၾကာပါတယ္။ ကိုယ္က လွတယ္ထင္ၿပီး ေရြးလိုက္၊ ၿပီးရင္ ကိုယ္မေရြးထားတာက ပိုလွတယ္ထင္ၿပီး လက္ထဲက ပထမေရြး ထားတာကို ျပန္ခ်၊ အသစ္တစ္ခုကို ျပန္ေရြးနဲ႔၊ ခ်လိုက္ ေရြးလိုက္ အၾကာႀကီး လုပ္ေန တတ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ႔ ခုလည္း ကၽြန္မက ပန္းကန္ေတြကို ခ်လိုက္၊ ေရြးလိုက္နဲ႔ လုပ္ေန ျပန္တာေပါ႔။ စာေရးဆရာ ကလည္း ေနာက္နားကေန ျခင္းေတာင္းေလးခ်ၿပီး ငုတ္တုတ္ထိုင္ေစာင့္ပါတယ္။

ဒါကို ေစ်းလာ၀ယ္တဲ႔ ကုလားမႀကီး တစ္ေယာက္က ေတြ႕ေတာ႔ စာေရးဆရာကို ႀကည္႔ၿပီး ေတာ္ေတာ္ ေမာေနလား လို႔ေမးပါတယ္။ စာေရးဆရာကလည္း ရယ္ေနပါတယ္။ ၿပီးမွ စာေရးဆရာက ကုလားမႀကီးကို ကၽြန္မ ပစၥည္းေရြးေနတာ ၾကာလို႔ သူေစာင့္ေနတဲ႔အေၾကာင္း ေျပာျပေတာ႔ ကုလားမႀကီးက မင္းဟာ ခင္ပြန္းေကာင္းပဲ၊ တခ်ိဳ႕ေတြဆို ျမန္ျမန္လုပ္ ျမန္ျမန္လုပ္နဲ႔ သူတို႔ မိန္းမ ေစ်း၀ယ္တာ ၾကာတာကို ေျပာတတ္ ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းေမာေနလားလို႔ ငါေမးတာေပါ႕ ဆုိၿပီး စာေရးဆရာကို ေျပာပါတယ္။

ခဏေနေတာ႔ ကုလားမႀကီးက မင္းတုိ႔ ျမန္မာလားလို႔ ဆက္ေမးပါတယ္။ စာေရးဆရာေရာ ၊ ကၽြန္မပါ ဟုတ္ပါတယ္ လို႔ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ ကုလားမႀကီးက မင္းတို႔ အိမ္၀ယ္ထားတာလား လို႔ ေမးေတာ႔ စာေရးဆရာက မဟုတ္ပါဘူး၊ ငွားေနပါတယ္ လို႔ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ ကုလားမႀကီးက PR လားလို႔ ဆက္ေမး ပါတယ္။ စာေရးဆရာက S Pass ပါလို႔ ေျဖေတာ႔ ကုလားမႀကီးက ဒါဆို ေနာက္ဆို PR ျဖစ္မွာေပါ၊႔ PR ျဖစ္ရင္ အိမ္ေကာင္းေကာင္း ၀ယ္ေလ လို႔ေျပာၿပီး ထြက္သြားပါတယ္။ စာေရးဆရာက လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုလို လူမ်ိဳးျခားတစ္ေယာက္က ကၽြန္မတို႔နဲ႔ တစ္ခါမွ မသိဘဲ ေစ်း၀ယ္လာရင္း ခဏေလး ေတြ႕ရံုနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ အတြက္ ေကာင္းေစခ်င္လို႔ ဆုေတာင္းသလို ေျပာသြားတာကို အေတာ္ပဲ ၀မ္းသာမိ ပါတယ္။ အတိတ္နိမိတ္ေကာင္း လို႔လည္း ယူဆမိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို ကိုယ္႔ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္းလည္း ျဖစ္၊ ခင္မင္ရင္းစြဲ ရွိၿပီးသားလည္း ျဖစ္တာေတာင္ ႏွိမ္ခ်င္သလိုလို ေျပာဆို ျပဳမူေျပာဆို ေနတာေတြကို မၾကာခဏ ေတြ႕ႀကံဳ ခံစားရ ပါတယ္။ အဲဒီ႔အေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေတာင္မွ စာေရးဆရာက သူ႔ဘေလာ႔ 'အျဖဴေရာင္လမ္းကေလး' မွာ 'သူအရင္၊ ငါအရင္၊ ဟုိအရင္' ဆိုၿပီး ပို႔စ္ တင္ထားဖူး ပါေသးတယ္။

ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လည္း ကုလားမႀကီး ေျပာစကားကို သေဘာက်ၿပီး ျပန္လာခဲ႔ၾက ပါတယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႔ ေစ်း၀ယ္ရတာ ဒီကုလားမႀကီး ေျပာတဲ႔ စကားနဲ႔တင္ ေတာ္ေတာ္ေက်နပ္ဖို႔ ေကာင္းသြား ပါၿပီ။           ။