“ကုိယ္႔ေန႔”

 လြန္ခဲ႔တဲ႔ အပတ္က ကၽြန္မေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ဖုန္းေျပာျဖစ္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက သူနဲ႔ သူ႔ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားစပ္ရင္း ကၽြန္မအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ေတာ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္း က ကၽြန္မ ရဲ႔႕ နာမည္ကို သိေနတယ္။ ရန္ကုန္မွာတုန္းက L.C.C.I Level (3) ေျဖဖို႔ သူတက္ခဲ႔တဲ႔ သင္တန္းနဲ႔ ကၽြန္မတက္ခဲ႔တဲ႔ သင္တန္းခ်င္းလည္း တူေနတယ္။ အဲဒီေတာ႔ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေနမလား မသိဘူး ဆိုၿပီး ကၽြန္မကို သူ႔ နာမည္ ေျပာၿပီး ေမးၾကည္႔ေပးပါလို႔ ေျပာတယ္တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ဟုတ္လား၊ ကၽြန္မ နာမည္ကို သိတယ္တဲ႔လား။ သူ႔နာမည္က ဘယ္သူတဲ႔လဲ လို႔ေမးေတာ႔ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔နာမည္ကို ေျပာျပပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း အရမ္းအံ႔ၾသၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္သြားပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ အလြန္ ခင္ခဲ႔တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းပါပဲ။

၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ကၽြန္မ ပထမႏွစ္ ေက်ာင္းသူဘ၀မွာ L.C.C.I Level (3) ေျဖဖို႔ သင္တန္း သြားတက္ရာ ကေန သိကၽြမ္း ခင္မင္ခဲ႔ရသူပါ။ သင္တန္းမွာ ခင္တယ္ဆိုေပမယ္႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား နီးပါးကို ရင္းႏွီးသြားခဲ႔ ၾကတာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ အတန္းထဲမွာ အိပ္ငိုက္လည္း အတူတူ၊ စာမရလည္း အတူတူမို႔ပါ။  ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ေတြ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စိတ္ရင္းနဲ႔ ေပါင္းျဖစ္ခဲ႔ၾကလို႔ ထင္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ၾကားမွာ လွ်ိဳတာ၊ ၀ွက္တာ၊ မနာလိုတာ၊ ၿပိဳင္ဆိုင္တာ မရွိခဲ႔ၾကပါဘူး။ စာေမးပြဲနီးတဲ႔ အခါမွာ လည္း သင္တန္းခ်ိန္ ျပင္ပမွာ ကၽြန္မနဲ႔ သူ Guide တစ္ေယာက္ ေခၚၿပီး ကၽြန္မအိမ္မွာ ပဲ သင္ခဲ႔ ၾကေတာ႔ ပိုပိုၿပိး ရင္းႏွီးသြားပါေတာ႔တယ္။

စာေမးပြဲေတြ ေျဖၿပီး ေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္တဲ႔ အထိလည္း  လည္ၾက၊ ပတ္ၾက နဲ႔ ေပ်ာ္ခဲ႔ၾက၊ အဆက္ အသြယ္ မျပတ္ခဲ႔ၾကပါဘူး။ ေအာင္စာရင္းထြက္ၿပီး မၾကာမီ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ မွာေတာ႔ ကၽြန္မ ကုမၸဏီ တစ္ခုမွာ စာရင္းကိုင္ အလုပ္ ရသြားပါတယ္။ သူကေတာ႔ Day တက္သူမို႔ ေက်ာင္း ဆက္တက္ရ ပါတယ္။ အဲဒီ႔ ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မကလည္း ရံုးအလုပ္နဲ႔ သူ ကလည္း ေက်ာင္းနဲ႔မို႔ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားခဲ႔ပါတယ္။ အဆက္အသြယ္ မရွိေတာ႔ေပမယ္႔ ကၽြန္မ သူ႔ကို အၿမဲ သတိရေန ခဲ႔ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ (၇)ႏွစ္ၾကာၿပီး အခု ၂၀၁၀ ကုန္ခါနီးမွ သူနဲ႔ ကၽြန္မ အဆက္အသြယ္ ျပန္ရခဲ႔တာပါ။ ကၽြန္မ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းက တစ္ဆင့္ သူ႔ရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ရေတာ႔ ကၽြန္မ သူ႔ဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္ပါတယ္။ သူကလည္း အလြန္ ၀မ္းသာေနပါတယ္။ ဒါနဲ႕ အနီးဆံုး ရံုးပိတ္ရက္မွာ ဆံုဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾက ပါတယ္။ ဒီေတာ႔ ၿပီးခဲ႔တဲ႔ တနဂၤေႏြေန႔က ကၽြန္မဆီကို သူ လာေတြ႕ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေတြ႕ေတာ႔ ေပ်ာ္လိုက္ၾကတာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔။ သူကေတာ႔ ဆံပင္ပံုစံကလြဲရင္ ဘာမွမေျပာင္းလဲပါဘူး။

ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ကၽြန္မအိမ္နားက ပန္းၿခံေလးထဲ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ (၇)ႏွစ္ ေလာက္ မေတြ႕ရတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေျပာလိုက္ၾကတာ ေရပက္မ၀င္ပါပဲ။ ေျပာတဲ႔ အေၾကာင္းအရာ ေတြကလည္း စံုေနတာပဲ။ သူငယ္ခ်င္းက စကၤာပူကို ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ကတည္းက ေရာက္ေနတာပါ။ သူက အလုပ္လည္း လုပ္ေနပါၿပီ။ ကၽြန္မကေတာ႔ ဒီႏွစ္ထဲမွာမွ ေရာက္လာၿပီး အလုပ္ကလည္း ရွာဆဲ ဆိုေတာ႔ သူရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳေတြကို အဓိက နားေထာင္ရတာေပါ႔ရွင္။

သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္မကို အားေပးပါတယ္။ သူလည္း ေရာက္ခါစက ရုန္းကန္ခဲ႔ရတာေတြလည္း ေျပာျပ ပါတယ္။  သူငယ္ခ်င္းလည္း ေရာက္ခါစက ေက်ာင္းတက္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အလုပ္ရေတာ႔ ကုမၸဏီ ႀကီးႀကီးမွာကို ရတာပါ။ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းက ကံေကာင္းပါတယ္။ သူ အလုပ္ရေတာ႔ သူရဲ႕ စီနီယာက အစစ သင္ျပေပးပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကလည္း ႀကိဳးစားပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းရတဲ႔ ကုမၸဏီက အျပင္ပန္းမွာသာ အထင္ႀကီးစရာ ေကာင္းေနၿပီး အတြင္းမွာ လိႈက္စားေနပါၿပီ။ Financial Problem နဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ႔ ကုမၸဏီျဖစ္ေနေတာ႔ Account Department ကလူေတြ အားလံုး နံနက္(၉)နာရီကေန ည(၉)နာရီအထိ အလုပ္လုပ္ရပါတယ္။ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းကလည္း Accountant ဆိုေတာ႔ သူလည္း ပင္ပန္းေတာ႔တာေပါ႕ရွင္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း အဖို႔ လုပ္ငန္းအေတြ႕အႀကံဳ ေကာင္းေတြ ရခဲ႔ပါတယ္။

သူအလုပ္၀င္ၿပီး မၾကာမီမွာပဲ သူ႔ကုမၸဏီဟာ Bankrupt ျဖစ္သြားပါေတာ႔တယ္။ ဒီေတာ႔ သူတို႔ကို ထုတ္ေပးထားတဲ႔ S Pass ေတြဟာ cancel ျဖစ္ကုန္တာေပါ႔။ တစ္ခုကံေကာင္းသြားတာက အဲဒီ႔ ကုမၸဏီနဲ႔ Group တစ္ခုတည္း ျဖစ္တဲ႔ အျခားကုမၸဏီက သူအပါအ၀င္ ၀န္ထမ္းေတြကို လႊဲယူလိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း အလုပ္သစ္ရွာစရာမလိုဘဲ အဆင္ေျပသြားတာေပါ႔ရွင္။ အဲဒီ႔ကုမၸဏီမွာ ဆက္လုပ္ရင္း သူ ရာထူး တိုေပးျခင္း ခံရပါတယ္။ အဲဒီ႔ေနာက္မွာ သူ႔ကို အလြန္ခင္တဲ႔ သူ႔ရဲ႕ စီနီယာ  အလုပ္က ထြက္သြားၿပီး မၾကာမီ သူလည္း အဲဒီ႔ ကုမၸဏီကေန ထြက္လို္က္ပါတယ္။

သူ အလုပ္အသစ္ရွာပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ အလုပ္သစ္ရပါတယ္။ အလုပ္သစ္က အရင္ ကုမၸဏီေလာက္ မႀကီးပါဘူး။ SME အဆင့္ေလာက္ပါ။ ဒါေပမယ္႔ သူ႔အတြက္ ပိုေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီ ကုမၸဏီမွာ သူ႔ေျခ သူ႔လက္ လုပ္ခြင့္ရပါတယ္။ Accountant က သူတစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ သူ႔ Boss က သူ႔ကို အလြန္ယံုၾကည္ အားကိုးပါတယ္။ အရင္ ကုမၸဏီက အေတြ႕အႀကံဳေတြကို သူ ေကာင္းေကာင္း အသံုးခ်ခြင့္ ရပါတယ္။

သူ႔ရဲ႕လက္ေအာက္မွာ Invoice ထုတ္တဲ႔ ဖားမ(ဖိလစ္ပိုင္မ)  တစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အလုပ္ကို အင္မတန္ ပ်င္းပါတယ္တဲ႔။ လုပ္ရင္လည္း အမွားေတြပဲ လုပ္ပါတယ္တဲ႔။

သူငယ္ခ်င္း အလုပ္၀င္ၿပီး မၾကာမီ အဲဒီ႔ ကုမၸဏီက Engineering ပိုင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ၀န္ထမ္း ထပ္ေခၚ ပါတယ္။ ျမန္မာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ကို အင္တာဗ်ဴး ေခၚပါတယ္။ ေကာင္ေလးက Application ေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မျဖည္႕တတ္ပါဘူး။ Boss ကလည္း အဲဒီ႔ေကာင္ေလးကို ေမးရတာ အဆင္မေျပလို႔ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းကို စကားျပန္လုပ္ခိုင္းၿပီး အင္တာဗ်ဴးပါတယ္။ ၾကားဖူးၾကရဲ႕လားရွင္။ စကၤာပူမွာ စကားျပန္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးတာ။ တကယ္ပါ။ ေကာင္ေလး အလုပ္ရသြားပါတယ္။ ကဲ - ဘယ္ေလာက္ အလုပ္ကံ ေကာင္းတဲ႔ ေကာင္ေလး ပါလဲ။ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း ကလည္း ကိုယ္႔ လူမ်ိဳးခ်င္းမို႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီပါတယ္။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းက ကူညီတတ္သူပါ။ အဲဒီ႔ေန႕က ကၽြန္မကို လာေတြ႔ေတာ႔ေတာင္ ကၽြန္မဒီမွာ အလုပ္လုပ္ရင္ လိုအပ္မယ္႔ ေလ႔လာစရာေလးေတြကို  Print ထုတ္ၿပီး ယူလာေပးပါတယ္။ ကၽြန္မ အလုပ္ရွာေနမွန္း သိလို႔ပါ။

ေကာင္ေလး အလုပ္၀င္ေတာ႔ သူက အလုပ္လည္း မကၽြမ္းက်င္၊ ဘာသာစကားလည္း အဆင္မေျပနဲ႔မို႔ သူငယ္ခ်င္းက အလုပ္ႀကိဳးစားဖို႕နဲ႔ အဂၤလိပ္စာ ေလ႔လာဖို႔ေျပာေတာ႔ ေကာင္ေလးက သူငယ္ခ်င္းကို အစ္မ ရွိေနတာပဲ။ မသိရင္ အစ္မကိုပဲ လွမ္းေမးလို္က္ရံုေပါ႔ လို႔ ေျပာပါတယ္ရွင္။ သူငယ္ခ်င္းလည္း စိတ္ကုန္သြားပါ ေတာ႔တယ္။

အဲဒီ႔ေန႔က ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း ျပန္သြားေတာ႔  ဒီအေၾကာင္းေတြ စာေရးဆရာကို ျပန္ေျပာျပျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မေခါင္းထဲမွာလည္း အေတြးေတြ အမ်ားႀကီးရခဲ႔ပါတယ္။ လူေတြဟာ ကံ၊ ဥာဏ္၊ ၀ီရိယ ဆိုတဲ႔ သံုးမ်ိဳးနဲ႔ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ႀကိဳးပမ္း ရပ္တည္ေနၾကတာပါ။  ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး မွာ ကံဆိုး၊ ကံေကာင္း၊ ကံနိမ္႔၊ ကံျမင့္ ဆိုတာ တစ္လွည္႔စီ ရွိေနတတ္ၾကပါတယ္။ ကံဆိုးတဲ႔ အခ်ိန္မွာလည္း ကို္ယ္႕မွာ ရွိေနတဲ႔ ဥာဏ္နဲ႔ ၀ီရိယ စိုက္ထုတ္ၿပီး ႀကိဳးစားရပါတယ္။ ကံေကာင္းေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ လည္း ငါ ကံေကာင္း ေနတာပဲ ဆိုၿပီး ဥာဏ္ကို ထုတ္မသံုး၊ ၀ီရိယ မစိုက္ပဲ ေမွ်ာလိုက္ေနဖို႔ မသင့္ဘူး လို႔ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းလည္း တစ္ခ်ိန္က ရုန္းကန္ခဲ႔ရတာပါပဲ။ ခုေတာ႔ သူက ကံ၊ ဥာဏ္၊ ၀ီရိယ သံုးမ်ိဳးစံုတဲ႔ အခ်ိန္ကို ေရာက္ေနပါၿပီ။

ကၽြန္မဆို ရန္ကုန္မွာ ကုမၸဏီ စာရင္းကိုင္အလုပ္ လုပ္သက္ (၇)ႏွစ္ ရွိခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကံမလိုက္ေတာ႔ ခုထိ အလုပ္ကို ခက္ခက္ခဲခဲ ရွာေနရဆဲပါ။ အလုပ္ရျပန္ေတာ႔လည္း ကၽြန္မကိုခန္႔တဲ႔ ကုမၸဏီရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ ေၾကာင့္ ကၽြန္မရဲ႕ S Pass Application ကို reject လုပ္ခံရပါတယ္။  ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မ  အားမေလွ်ာ႔ပါဘူး။ ကို္ယ္စြမ္း၊ ဥာဏ္စြမ္း ရွိသေရြ႕ ႀကိဳးစားရွာေဖြ ပါတယ္။ ကံအတြက္လည္း ကၽြန္မမွာ အားကိုးဖို႔ ဘာသာေရး ရွိပါတယ္။ ရတနာသံုးပါးကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ ပါတယ္။ အနေႏၲာအနႏၲ ငါးပါးကို ရိုေသ ကိုင္းရိႈင္းပါတယ္။ အလုပ္ မရမီ ပညာလည္း ဆက္လက္ ဆည္းပူးေနပါတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ခုခ်ိန္မွာ ကံ မရွိေသးရင္ေတာင္ ဥာဏ္နဲ႔ ၀ီရိယရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ အားမေလွ်ာ႔ ပဲ ဆက္လက္ ႀကိဳးစား ေနဦးမွာပါ။ ကံမ်က္ႏွာသာ ေပးမယ္႔ေန႔လည္း ေရာက္လာလိမ္႔မယ္လို႔ ယံုၾကည္ ပါတယ္။

ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ကံ၊ ဥာဏ္၊ ၀ီရိယ သံုးပါးနဲ႔ ျပည္႔စံုေနတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းလို လူေတြကို အားက်ရင္း၊ ဥာဏ္၊ ၀ီရိယ မရွိေပမယ္႔ ကံတစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ လုပ္သမွ် တင့္တယ္ေနတဲ႔ သူေတြရဲ႕ဘ၀ကို ေငးေမာရင္း၊ ကၽြန္မ အတြက္ အလုပ္ကံ ေကာင္းလာမယ္႔  ေန႔တစ္ေန႔ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမိ ပါေတာ႔ တယ္။                ။

ပါရမီျဖည္႔ဖက္ေလး

၂၁း၂၀ နာရီ

၃၀.၁၁.၂၀၁၀